Reeuwijk; juni 2010

Reeuwijk; juni 2010
Tijdens het weekendje in Reeuwijk

dinsdag 1 november 2011

Uitslag CT-scan 01-11-'11

Toch wel met lood in onze schoenen zijn we vandaag naar het Daniël den Hoed vertrokken. Wat is zo'n uitslag weer bepalend, in ieder geval voor je nabije toekomst. Na de CT-scan hadden we rond het middaguur al een gesprek met een oncoloog. Bij binnenkomst was haar eerste vraag; 'Hoe voel je je?' Ik kon alleen maar zeggen; 'Ik wil eigenlijk heel graag de uitslag van de CT-scan' weten.
Direct gaf ze aan dat die er goed uitzag. De voorlopige uitslag is dat het weer stabiel is. Pffffffffffffffffffff................................!!!!!
(de radioloog moet nog verslag doen en volgende week dinsdag hoor ik de definitieve uitslag).
Dit gaf een behoorlijke ontlading omdat ik merk dat het toch wel iedere keer spannender wordt zo'n uitslag; blijft het medicijn zijn werk nog doen? De rest van de tijd zat ik dan ook veel meer ontspannen in het gesprek.
De klachten (m.n. in mijn buik) kunnen mogelijk ook veroorzaakt worden door de PARP-tabletten. Laten we daar maar vanuit gaan. De beperktere energie blijft een gegeven, maar als ik nog meer mijn activiteiten erop afstem is dat zeker leefbaar. Een aantal bloedwaarden waren binnen en die waren goed. In het bloed is ook af te leiden in hoeverre er borstkankeractiviteit aanwezig is, middels een bepaalde tumormarker. Zolang die waarde onder de 30 blijft is het over het algemeen goed. 3 maanden geleden was de waarde iets gestegen naar 34. Vandaag hoorde ik de uitslag hiervan van 6 weken geleden; toen was hij weer gedaald naar 31. Dat zijn mooie uitslagen.
Om het te vieren hebben Arco en ik heerlijk in het zonnetje bij de Reeuwijkse plassen een broodje gegeten en even gewandeld. Bij thuiskomst konden we nauwelijks onze ogen open houden, dan voel je hoeveel energie het weer heeft gekost. Maar we kunnen weer even adem halen.

Af en toe lopen de spanningen te hoog op, ik vergelijk het maar met een te hoge druk in een snelkookpan, en dan barst het er wel eens uit. Zoals afgelopen zondag tijdens een telefoongesprek met Leonie waar de hele situatie ook ter sprake kwam. Mijn neef Collin had dit ook opgevangen en belde me maandag op dat hij 's avonds om 20 uur even langs wilde komen om iets te brengen (Helemaal vanuit Voorburg). Klokslag 20 uur stond hij voor de deur met voor ieder van ons een polsbandje met daarop de slogan 'Opgeven is geen optie'(Ook bekend van 'Alpe duzes'). Soms komen dingen ook op het goede moment. Ik vond/vind het heel bijzonder dat Collin op deze manier zijn betrokkenheid laat zien. Ik hoef niet uit te leggen dat me dit geraakt heeft. Het bandje gaat niet meer af!

Bij thuiskomst stond er vanmiddag ook een prachtig boeket in de tuin te wachten van Robert, Mariska en hun meiden. En Daphne had om het te vieren donuts gekocht, wat ontzettend lief he!! (Laatst had Mark ook al een mooi stuk chocola gekocht voor ons omdat hij vond dat wij zoveel voor hem doen etc. Ook zo super!!)
Heel veel mensen leven ontzettend mee. Bedankt daarvoor, dat houdt ons op de been!

De andere verhalen komen nog, maar dit wilde ik toch alvast kwijt!

Veel liefs,

Hettie