Vorige week had ik al geschreven dat de voorlopige uitslag van de ct-scan goed was; de tumoren waren stabiel gebleven. Maandag kreeg ik een nog beter bericht. De radioloog had gezien dat een aantal tumoren zelfs een aantal mm. kleiner was geworden!! De verdikte klier achter mijn borstbeen was eigenlijk niet meer waarneembaar! En of het niet op kon, de tumormarker voor borstkanker in mijn bloed was voor het eerst gedaald onder de magische grens van 30!! Hij is nl. 29 en dan te bedenken dat ik van rond de 280 kom. Onder de 30 betekent dat er geen tumoractiviteit waarneembaar is in mijn bloed. Natuurlijk zijn er nog tumoren aanwezig maar die zijn op het moment niet actief. Wat deze uitslag extra mooi maakt is dat dit in feite bewijst dat de Parp-remmers hun werk doen. Vorige week kon het nog het effect van de chemo's alleen zijn, maar nu is er na de chemo's nog een verandering in positieve zin geconstateerd. Dus het is heel aannemelijk dat dit door de Parp-tabletten komt. Het mooie is dat ik dit positieve bericht doorkreeg toen ik aan het wandelen was met Marcelle. Ik ken haar van een soort 'lotgenotenclubje' en via haar ben ik gewezen op het bestaan van Parp-remmers omdat haar zus ook zulke goede resultaten hiermee heeft. Daardoor heb ik bij de artsen aan kunnen dringen op dit medicijn en ben ik uiteindelijk in het Daniël den Hoed terecht gekomen. Zo zie je maar dat het delen van dit soort ervaringen zijn nut wel heeft bewezen.
Vorige week mocht ik op mijn werk de orthotheek (een soort bibliotheek waarin materialen zijn verzameld voor (extra) zorg voor kinderen) officieel openen. In het kader van het afstuderen voor mijn RT-opleiding had ik hier veel uren in gestoken. Tijdens mijn behandeling van mijn ziekte is het door collega's opgepakt om het af te maken en vorige week was de feestelijke opening. Ik mocht het lint doorknippen, mijn collega's hadden echt hun best gedaan om er een bijzonder moment van te maken. Het voelde echt als een warm bad! Ik probeer weer wat werkzaamheden op te pakken op mijn werk, wat ik erg leuk vind. Ik merk alleen dat ik erg rustig aan moet doen om alles bij elkaar vol te houden. De Parptabletten doen hun werk, maar ze hebben ook effect op de rest van mijn lichaam. Moeheid is eigenlijk de grootste klacht en het is snel allemaal te veel. Ook hier moet ik weer een balans in zien te vinden, maar nu ik weet dat de tabletten aanslaan is dit ook beter te accepteren.
Begin februari gaan Arco en ik een weekendje naar Limburg. Heerlijk even samen eruit, het is daar prachtig. En het leuke is dat Desiré daar woont, zodat we daar langs kunnen gaan. Ook zij had van de week weer een goede uitslag. Dit is echt geweldig, dus we blijven steeds iets te vieren hebben. De vlaggetjes, waar ik het al eens eerder over heb gehad, kunnen regelmatig worden uitgestoken. Ik ga ervoor dat we dit nog heel lang kunnen blijven doen!!!
Veel liefs,
Hettie