Reeuwijk; juni 2010

Reeuwijk; juni 2010
Tijdens het weekendje in Reeuwijk

dinsdag 1 november 2011

Uitslag CT-scan 01-11-'11

Toch wel met lood in onze schoenen zijn we vandaag naar het Daniël den Hoed vertrokken. Wat is zo'n uitslag weer bepalend, in ieder geval voor je nabije toekomst. Na de CT-scan hadden we rond het middaguur al een gesprek met een oncoloog. Bij binnenkomst was haar eerste vraag; 'Hoe voel je je?' Ik kon alleen maar zeggen; 'Ik wil eigenlijk heel graag de uitslag van de CT-scan' weten.
Direct gaf ze aan dat die er goed uitzag. De voorlopige uitslag is dat het weer stabiel is. Pffffffffffffffffffff................................!!!!!
(de radioloog moet nog verslag doen en volgende week dinsdag hoor ik de definitieve uitslag).
Dit gaf een behoorlijke ontlading omdat ik merk dat het toch wel iedere keer spannender wordt zo'n uitslag; blijft het medicijn zijn werk nog doen? De rest van de tijd zat ik dan ook veel meer ontspannen in het gesprek.
De klachten (m.n. in mijn buik) kunnen mogelijk ook veroorzaakt worden door de PARP-tabletten. Laten we daar maar vanuit gaan. De beperktere energie blijft een gegeven, maar als ik nog meer mijn activiteiten erop afstem is dat zeker leefbaar. Een aantal bloedwaarden waren binnen en die waren goed. In het bloed is ook af te leiden in hoeverre er borstkankeractiviteit aanwezig is, middels een bepaalde tumormarker. Zolang die waarde onder de 30 blijft is het over het algemeen goed. 3 maanden geleden was de waarde iets gestegen naar 34. Vandaag hoorde ik de uitslag hiervan van 6 weken geleden; toen was hij weer gedaald naar 31. Dat zijn mooie uitslagen.
Om het te vieren hebben Arco en ik heerlijk in het zonnetje bij de Reeuwijkse plassen een broodje gegeten en even gewandeld. Bij thuiskomst konden we nauwelijks onze ogen open houden, dan voel je hoeveel energie het weer heeft gekost. Maar we kunnen weer even adem halen.

Af en toe lopen de spanningen te hoog op, ik vergelijk het maar met een te hoge druk in een snelkookpan, en dan barst het er wel eens uit. Zoals afgelopen zondag tijdens een telefoongesprek met Leonie waar de hele situatie ook ter sprake kwam. Mijn neef Collin had dit ook opgevangen en belde me maandag op dat hij 's avonds om 20 uur even langs wilde komen om iets te brengen (Helemaal vanuit Voorburg). Klokslag 20 uur stond hij voor de deur met voor ieder van ons een polsbandje met daarop de slogan 'Opgeven is geen optie'(Ook bekend van 'Alpe duzes'). Soms komen dingen ook op het goede moment. Ik vond/vind het heel bijzonder dat Collin op deze manier zijn betrokkenheid laat zien. Ik hoef niet uit te leggen dat me dit geraakt heeft. Het bandje gaat niet meer af!

Bij thuiskomst stond er vanmiddag ook een prachtig boeket in de tuin te wachten van Robert, Mariska en hun meiden. En Daphne had om het te vieren donuts gekocht, wat ontzettend lief he!! (Laatst had Mark ook al een mooi stuk chocola gekocht voor ons omdat hij vond dat wij zoveel voor hem doen etc. Ook zo super!!)
Heel veel mensen leven ontzettend mee. Bedankt daarvoor, dat houdt ons op de been!

De andere verhalen komen nog, maar dit wilde ik toch alvast kwijt!

Veel liefs,

Hettie

6 opmerkingen:

  1. Hee schatje, wat een angst toen je vanmiddag belde... Ik dacht: "Normaal krijg ik altijd gelijk een sms-je en nu belt ze me..., wat betekent dit?" GELUKKIG positief.

    Meisje, wat een opluchting en ontlading weer, de tranen van vreugde hielden niet meer op. We gaan het 19 november enorm vieren met een lekker etentje, zeker weten!!!

    Geniet van deze positieve uitslag met je ventje en kids en ik zie je vrijdag.

    Dikke knuf van ons allemaal,
    Iris

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Hettie,

    Wat heb je toch een geweldige mensen om je heen,
    helemaal super!! Geniet maar weer lekker van de aankomende tijd en dat het je soms allemaal teveel wordt is heel begrijpelijk. Je blijft toch een kanjer. Knuffels Corinne.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Hettie,

    Goed om te lezen dat het aardig stabiel blijft. Via een vriend gaan wij ook sponsoren voor Alpe d'Huez "Opgeven is geen optie". Een mooi motto. Liefs aan jullie allemaal, van ons allemaal,

    Irma

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Hettie,

    Het is lang geleden, ca. 25 jaar (groep 5/6 Notenbalk). Jij was juf. Ik weet niet 100% zeker of jij het bent, volgens mij wel. Maar wat een indrukwekkend en heftig verhaal en zeer zeer fijn dat het naar behoren beter gaat en je veel steun krijgt van mensen om je heen.

    Heel veel sterkte gewenst.

    Michiel

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Michiel,
    Wat leuk om een reactie te krijgen van je! Ik weet geen mailadres van je, daarom maar even zo, wie weet lees je het nog.
    Ik neem aan dat jij de Michiel bent die ik in de combinatiegroepen 5/6 en 6/7 heb gehad. Ben erg benieuwd hoe het met je is. Volgens mij heb ik jou toen een van de laatste keren in het ziekenhuis gezien, toen het met jou niet goed ging. Hopelijk gaat alles goed met je, doe je familie de groeten. Veel groetjes, Hettie (hettievanrijn@tiscali.nl)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo Hettie,

    Ik ben Carla van de Kant, je kent mij niet maar ik werk bij de Allianz. Ik heb zelf ook borstkanker. Arco heeft me ook gesteund in mijn moeilijke periode, hij weet als geen ander hoe zwaar het is. Ik hoorde van Liane dat je een blog had en vroeg haar of ze de link wilde doorsturen omdat ik het heel graag wilde lezen. Toen ik Arco vandaag sprak vroeg ik of hij er geen bezwaar tegen had.
    Het is openbaar dus natuurlijk mocht ik het lezen van hem. Ik moet zeggen dat sommige stukken me echt naar de keel grepen en ik snap ook heel goed die spanning voor weer een uitslag. Ik heb zslf 8 jaar geleden voor het eerst bortkanker gehad, de eerste gedachten zijn ook altijd gelijk............ik ga dood maar kanker is niet altijd het einde. Ik ben er nog en ik blijf altijd vechten, van iedere dag moet je genieten, gezonde mensen kunnen ook onder een vrachtwagen lopen ofzo. Ik wist dus van 8 jaar geleden hoe zwaar die chemokuren waren. De afgelopen 3 jaar zijn zwarte bladzijdes uit mijn leven. Mijn moeder overleed en 16 maanden erna mijn vader. Daar ik erfelijk belast ben voor zowel borst als eierstokkanker drongen ze er bij mij heel erg op aan om de eierstokken te laten verwijderen, ik wilde dat natuurlijk niet want dan kom je gelijk in de overgang. Uiteindelijk toch gedaan, op 6 januari 2011 kwam ik voor de uitslag, ik dacht nog in de wachtkamer......nou ik hoop niet dat het te lang uitloopt want ik moet mezelf nog verkleden op de zaak voor de nieuwjaarsreceptie niet wetende wat er boven mijn hoofd hing. Er was iets op mijn rechtereistok gevonden, ik had dus eierstokkanker en ik zat daar alleen. Met een waas voor mijn ogen sms'te ik mijn zus met de woorden.....ik ga mama achterna. Na opnieuw een gesprek met de gynaecoloog volgde er snel een hele grote operatie waarbij ze mijn baarmoeder, lymfen en een soort vlies hebben verwijderd. Ik zal je de details besparen maar zwaar was het wel. Ik was zo blij toen ik na 7 dagen naar huis mocht om thuis verder te herstellen. Toen ik op de uitslag zat te wachten voelde ik 's avonds om 23:00 uur een erwtje in diezelfde borst als 8 jaar geleden, het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik heb de volgende ochtend gelijk de mammacareverpleegkundige gebeld en ik kon gelijk komen, ze waren toevallig met zijn tweeën en ze stelde me gerust dat het niet zo aanvoelde. Ik moest wel een mammagrafie laten maken en een echografie, ook namen ze een punctie. Ik ging in 1 week tijd voor 2 uitslagen naar een zkh. Op maandag voor mijn buikoperatie, alles was goed en de gynaecoloog stond te kijken van het feit dat ik in zo'n korte tijd zo actief al weer was. Op woensdag kreeg ik de uitslag van de chirurg in het IJssellandzkh. Hij had geen uitslag, maar dan heb je ook niets ook zei hij en vroeg of hij even mocht voelen. Dit bedoel je zei hij, dat is niets gewoon laten zitten. Gelukkig loop ik door mijn erfelijke belasting ook bij de erfelijkheidspolie in de Daniel den Hood, ieder jaar wordt er een mri gemaatk. Dr. Seynaeve zei tegen mij: met jou achtergrond had ik dat nooit laten zitten als arts zijnde, ze ging alles in het werk zetten en na deze punctie kwam eruit dat ik weer borstkanker had. Nu was ik dus dik 4 maanden verder, wat volgde was een amputatie. Ik kwam weer voor de uitslag nu bij een andere chirurg en die vertelde mij dat er in 1 lymfe een uitzaaiing zat de rest was wel schoon. Weer volgde een operatie om alle lymfen te verwijderen. Na de operatie werd ik overgeheveld naar de internist dr. de Jager (we hebben dezelfde internist geloof ik) wat volgde waren 6 zware kuren. Mijn laatste kuur was 15 december, ik ben weer begonnen met werken, ik ben vaak wel de vrolijke noot op de afdeling maar ik heb ook mijn moeilijke momenten maar probeer toch te genieten van iedere dag, dat ben ik ook verplicht naar mijn kinderen toe. Niemand kan echt goed begrijpen wat er door je heen gaat alleen mensen die dit ook meemaken of hun partners die vaak met hun rug tegen de muur staan. Ik ben er ook nog en mijn motto is "VECHT VOOR WAT JE WAARD BENT"!!

    Lieve groeten van Carla van de Kant

    BeantwoordenVerwijderen