Reeuwijk; juni 2010

Reeuwijk; juni 2010
Tijdens het weekendje in Reeuwijk

dinsdag 2 november 2010

Een week na de 5e chemo.

Aan de ene kant is de chemo mijn bondgenoot in 'de strijd' tegen de kanker, aan de andere kant haalt deze zelfde bondgenoot me steeds zo ontzettend onderuit. Ik ervaar de dip als steeds zwaarder en merk dat mijn lijf steeds meer tijd nodig heeft om te herstellen. Naast de zware vermoeidheid, spier- en gewrichtspijnen, algeheel ellendig voelen (het is zo lastig uit te leggen hoe het voelt), tintelingen in vingers etc., had ik nu ook vreemde klachten bij mijn ogen en uitvalsverschijnselen in mijn hand (die gelukkig ook weer verdwenen zijn). Wat zou het toch mooi zijn als er een medicijn uitgevonden werd dat veel gerichter de tumoren aan zou kunnen pakken en de gezonde cellen zou kunnen ontzien. Maar helaas is het nog niet zover en tot die tijd koester ik 'mijn bondgenoot' met zijn tekortkomingen.

Vandaag zijn we weer voor controle in het Daniël den Hoed geweest zoals iedere dinsdag. Ik had aangegeven wat dieper op de uitslagen van de CT-scan in te willen gaan, omdat er nog onduidelijkheden waren. Zoals vorige week aangegeven waren er in de lever echt goede resultaten geboekt, bv. een tumor die bijna gehalveerd is, plekjes die wat kleiner waren geworden en plekjes die niet meer terug te vinden waren. Vorige keer waren de veranderingen nauwelijks waarneembaar, maar dit keer konden we goed de verbetering zien!
Dat is natuurlijk prachtig! Ook onder de oksel was er sprake van afname in de tumoren.
De zaalarts had vorige week aangegeven dat de tumor achter mijn borstbeen bij de laatste ct-scan even groot was gebleven. Ik gaf toen aan dat dat waarschijnlijk een vergissing was omdat daar, volgens mijn informatie, geen tumor zat. Tot dan toe was 'alleen' doorgegeven dat er sprake was van uitzaaiingen in mijn lever en onder mijn oksel. Toen leek het nog op een misverstand. Vandaag bleek er inderdaad op deze plek ook een klier te zitten waar sprake is van een tumor. Natuurlijk zijn de plekken in de lever veel heftiger, maar dit was toch een domper. Het blijft een raadsel waarom we dit nog niet eerder te horen hebben gekregen. Voor de behandeling maakt deze wetenschap niet uit, maar toch is het niet echt een fijn bericht.
Op de uitdraai van de grafiek van de tumormarkers is een mooie daling te zien. Na 4 chemo's zijn de waarden van de tumormarkers voor borstkanker gedaald van 270 naar 60. Ook dat is weer heel bemoedigend.
De nurse-practisioner gaf aan dat ik aan de ene kant wel een patiënt ben die heftig reageert op de behandeling, met veel bijwerkingen, maar dat de behandeling ook goed zijn werk doet. Ondanks de 'nieuwe tumor' kwamen we steeds meer in een feeststemming. Maar in dit gesprek werden we een beetje heen en weer geslingerd, want vrijwel direct daarop zei ze, in haar woorden, ook slecht nieuws te hebben. De waarde van mijn witte bloedlichaampjes was nu al zo laag dat het onverantwoord zou zijn om met de Parptabletten door te gaan. Ik had ze al 6 dagen geslikt, de resterende 4 dagen moet ik ze laten staan. Bij de laatste chemo krijg ik weer Parptabletten en wordt mijn bloed weer goed in de gaten gehouden. Het is wel duidelijk waarom je zo goed in de gaten gehouden wordt.
Onderweg terug naar huis hadden Arco en ik allebei niet het gevoel dat we de vlag uit konden hangen, ondanks de goede resultaten, waar we natuurlijk heel blij mee zijn.
Ik kwam tot de conclusie dat je in dit geval misschien wel nooit het gevoel zal hebben de vlag uit te kunnen steken, omdat dat toch min of meer suggereert dat je iets af kan ronden. Dit is voor mij niet iets dat ik af zal kunnen ronden, maar de positieve ontwikkelingen in dit hele proces zijn wel reden genoeg om kleine (symbolische) vlaggetjes op te steken. Dus we gaan straks ook met de kinderen naar de bakker om iets lekkers te kopen omdat er zeker iets te vieren valt.

Dikke kus,

Hettie

8 opmerkingen:

  1. Hallo Hettie,

    Wat knap dat je alweer zo snel na de uitslag, dit deelt op je blog. En wat beschrijf je het allemaal mooi en puur. We begrijpen je verhaal over de vlaggetjes. Maar wat ons betreft mag er voor jou de grootste vlag uit, alleen al hoe je met je ziekte omgaat. Liefs Wouter & Corinne

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Respect. Voor je vechtlust, voor je veerkracht. Hoe zwaar moet dit zijn en dan toch die kracht. Leef erg met je mee. Sterkte. Jolanda (Randstad).

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Hettie,
    Ik ben onder de indruk van de toch weer positieve houding na een bezoek aan het ziekenhuis waar je iedere keer weer allerlei uitslagen krijgt die je opbeuren en andere informatie waar je niet blij van wordt. Ik heb echt bewondering voor je hoe je omgaat met alle berichten. Laat vooral de goede uitslagen je raken, want daar kan je verder mee!
    Ik vond het jammer te horen dat je woensdag niet mee hebt kunnen gaan met Maris naar de cursus voor school. Ik hoop dat je je inmiddels weer sterker voelt en dat je haar weer leuk vakinhoudelijk kunt ondersteunen en natuurlijk gezellig samen zijn.

    Veel liefs van Astrid

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve schat,

    Wat een sterk en ontroerend verhaal weer. Put kracht uit de positieve uitslagen en stop vooral even geen energie in het gekl**i van de artsen daar, dat is verspild en je kunt die energie wel ergens anders voor gebruiken.

    Wat een kracht zit er toch weer in je, ik heb hier ontzettend veel respect voor!!!!!!!

    Niu lieffie, ik wip van de week even bij je binnen voor eene bakkie,.
    Liefs,
    Matth, Iris, Bart en Daan

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Hetty,
    Wat heerlijk dat er positieve ontwikkelingen zijn. Dat heb je zo verdiend! Gelukkig kun je ook genieten van deze stapjes; soms klein en soms weer wat groter. Je positiviteit & kracht resulteert dan nu heerlijk even in goede resultaten. Wij denken aan je.
    Veel liefs,
    Bram, Hieke, Ralph en Joyce

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Lieve hettie,
    wat fijn zeg dat er toch ook positieve uitslagen zijn, wat een goed nieuws! Hier mogen jullie zeker een vlaggetje voor opsteken. Want deze positieve dingen zorgen ervoor dat jij verder vecht. Ik heb zoveel respect voor jou hoe je hier mee omgaat en het gevecht aangaat. De manier waarop je dit allemaal beschrijft heb ik veel bewondering voor.
    Lieve Hettie, ik denk veel aan je....

    Veel liefs,
    Moniek

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Hettie,
    Ik bezoek je blog voor het eerst. Van Leonie hoorde ik dat je aan de chemokuren bent in verband met uitzaaiingen aan de lever.
    Ik wil je heel veel moed, kracht en liefde toewensen om dit allemaal te dragen. Ik wens je zo veel mogelijk beterschap toe. Ook alle liefs voor Arco en de kinderen.

    Liefs, Erika Huffels

    BeantwoordenVerwijderen
  8. lieve Hettie,

    Zoveel onzekerheid, zoveel ondraaglijkheid, en toch af en toe wordt je geraakt door een positieve warme flits die je weer kracht geeft. Ik denk vaak aan jou, Arco ,Daphne en Mark.
    Liefs uit Frankrijk,
    Marloes

    BeantwoordenVerwijderen